Ευτυχώς που ξέρω να μαγειρεύω!

Μια μικρή «συμβολική» ιστορία.

Κάποιος «πελάτης» πάει σε ένα hot εστιατόριο, γνωστό για τις δημιουργικές του γεύσεις που είναι βασισμένες στη γαλλική κουζίνα και ζητά να δει τον Chef. Του λεει λοιπόν ότι εδώ και πολλούς μήνες σκέφτεται να κάνει ένα μοναδικό ανοιχτό πάρτι για υποψήφιους πελάτες του, ώστε να τους γοητεύσει, έχοντας ως απώτερο στόχο να μεγαλώσει τη δουλειά του. Συμπληρώνει μάλιστα ότι διάλεξε το συγκεκριμένο εστιατόριο, αφού επισκέφτηκε και αξιολόγησε το φαγητό σε άλλα πέντε.
Ο Chef, κολακευμένος, τον ρωτάει πληροφορίες για τους υποψήφιους πελάτες του «πελάτη» του, ώστε να μπορέσει να του προτείνει το κατάλληλο δείπνο και το ιδανικό concept για το πάρτι. Ο «πελάτης» σκιαγραφεί τους ανθρώπους που θα ήθελε στο πάρτι, το πώς τον αντιμετωπίζουν μέχρι σήμερα και εντέλει ζητά από τον Chef τις προτάσεις του... μέχρι αύριο!
Ο Chef διαμαρτύρεται για το σύντομο του χρόνου και εντέλει συμβιβάζονται στο να βρεθούν σε λίγες μέρες.
Ο Chef και το επιτελείο του βάζουν το θέμα «πάρτι πελάτη» σε πρώτη προτεραιότητα και αφού αναλύουν τις πληροφορίες που έλαβαν σε συνδυασμό με τη εμπειρία τους σε ανάλογες περιπτώσεις, σκιαγραφούν τρεις βασικές ιδέες για το concept του πάρτι και εν συνεχεία ετοιμάζουν αντίστοιχες προτάσεις για το μενού. Μετά από αρκετές ώρες δουλειάς είναι έτοιμοι να παρουσιάσουν την πρότασή τους στο νέο τους «πελάτη»...

Ο Chef παρουσιάζει με πάθος τις ιδέες του και τα μενού, αιτιολογώντας το σκεπτικό του. Ο «πελάτης» κάθεται ψύχραιμα και αφού έχει ακούσει όλες τις προτάσεις, λεει:
- Συμφωνώ μαζί σας ότι το concept του πάρτι πρέπει να είναι Classic French. Γι’ αυτό θα διαλέξω το μενού με την πάπια πορτοκάλι που είναι «κλασσικό».
- Και αμέσως μετά συμπληρώνει: ...Αλλά θέλω να μου αντικαταστήσετε το πρώτο πιάτο, το φουαγκρά, με το ριζότο του «Italian concept» μενού... γιατί είναι «πιο ασφαλές», θα αρέσει σε όλους... και για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω ότι κανένα από τα γλυκά που προτείνετε θα αρέσουν στους καλεσμένους... Είναι ...πολύ μοντέρνα... Για σκεφτείτε κάτι άλλο. Θα ξαναπεράσω αύριο.

Ο Chef βεβαίως ξέρει ότι το ριζότο με τη πάπια πορτοκάλι δεν συνδυάζονται σε ένα concept “Classic French” που επέλεξε ο «πελάτης», αλλά λεει εντάξει, ας κάνουμε μια αβαρία για χάρη του, δεν είναι και καταστροφή... Με το γλυκό επίσης δεν καταλαβαίνει τι πρόβλημα έχει ο «πελάτης» αφού όλες οι προτάσεις είναι μέσα στις νέες τάσεις και στο γνωστό στυλ του εστιατορίου, αλλά τι να κάνει, "μεγάλη δουλειά" είναι... ετοιμάζει μια εναλλακτική.

Την επόμενη μέρα ο «πελάτης», αφού ακούει την εναλλακτική λεει:

- Κοιτάξτε, εμένα δε μ’ αρέσουνε αυτά τα γλυκά της μόδας, Άλλωστε έκανα μια έρευνα σε 3-4 υποψήφιους καλεσμένους μας και μου είπανε ότι αυτές οι «φωλίτσες με εξωτικά φρούτα» που προτείνατε ούτε τις ξέρουν, ούτε θα τους αρέσουν. Μας είπανε όμως ότι τους αρέσει ο μπακλαβάς. Θέλω να μου κάνετε μπακλαβά, που είναι δοκιμασμένος.
- Τις «φωλίτσες» τις δοκιμάσανε, ρωτάει ο Chef
- Όχι, αλλά τους τις περιγράψαμε, λεει ο πελάτης
-....!!!

Ο Chef αφού ξεπερνά το αρχικό σοκ, προσπαθεί να εξηγήσει στον «πελάτη» ότι ριζότο και πάπια πορτοκάλι δεν μπορεί να ταιριάξει με μπακλαβά, αλλά ο πελάτης έχοντας την έρευνα στα χέρια του είναι όχι απλά ανένδοτος... αρχίζει πλέον φανερά να εκνευρίζεται!

Τότε ο Chef που διαισθάνεται ότι ο πελάτης είναι δυο βήματα πριν τον εγκαταλείψει, του λεει:
- Αφού επιμένετε τόσο, προτείνω να κάνουμε ένα γλυκό βασισμένο στην ιδέα του μπακλαβά αλλά να το φτιάξουμε δημιουργικά με ένα μοντέρνο τρόπο ώστε να ταιριάζει με τη πάπια πορτοκάλι, και μάλιστα ν’ αλλάξουμε και το Concept του πάρτι σε «re-invented Mediterranean fusion» για να δένουνε όλα τα στοιχεία.

Κάπου εκεί τα ξαναβρίσκουν και ο «πελάτης» ζητά επιτέλους να αρχίσουν να ετοιμάζουν τα φαγητά για το πάρτι που είχε προγραμματιστεί για μεθαύριο.

Το πάρτι γίνεται. Ανάμεσα στους καλεσμένους είναι και πολλοί υπάρχοντες πελάτες του εστιατορίου. Ένας απ’ αυτούς έρχεται λοιπόν στο Chef και του λεει:

- Μου έκανε εντύπωση το σημερινό μενού σας...έρχομαι τακτικά ξέρετε γιατί μ’ αρέσουν οι γαλλικές γεύσεις και εσείς είχατε πολύ δημιουργική κουζίνα και πολύ καλά συνδυασμένα μενού. Σήμερα όμως με απογοητεύσατε. Αυτά που έφαγα δεν είχαν καμία σχέση μ’ αυτό που ξέρετε να κάνετε! Χαλάσατε!
- Τι να απαντήσει ο Chef; «Το ζήτησε ο πελάτης»;

Αν σε αυτή την ελαφρά παράλογη ιστορία αντικαταστήσουμε το «εστιατόριο» και τον «Chef» με μια «διαφημιστική εταιρία» και ένα «διαφημιστή», έχουμε μια κατ’ αναλογία ρεαλιστική απεικόνιση της καθημερινότητας που αντιμετωπίζουμε στη δουλειά μας.
Κλείνω 10 χρόνια στη διαφήμιση, έχοντας περάσει τα προηγούμενα 13 στο marketing, ως «πελάτης» αρκετών διαφημιστικών στην ελληνική αλλά και στην αγγλική αγορά. Μάλιστα τη συγκεκριμένη «αναλογία» διαφημιστή-εστιατορίου μου την είχε πρωτοαναφέρει πριν 10 χρόνια ένας δημιουργικός διευθυντής της ΒΒΗ, μιας εκ των πλέον φημισμένων διαφημιστικών στο κόσμο. Έχω πιστέυω αρκετές εμπειρίες για να δικαιούμαι να έχω άποψη για το που πρέπει να αρχίζει η δουλειά του διαφημιστή και που πρέπει να σταματά η δουλειά του πελάτη... Και νομίζω ότι είναι τόσο απλό όσο και σε ένα εστιατόριο:

Αν θες να πας σε ένα εστιατόριο να κάνεις το πάρτι σου, εμπιστέψου τον Chef. Διάλεξε το μενού που σου ταιριάζει απ’ αυτά που σου προτείνει.

Αν δε σου πάει τίποτα, ζήτα άλλες προτάσεις μενού. Αν και πάλι δε σου πάει τίποτα, άρχισε να αναρωτιέσαι γιατί ΕΣΥ διάλεξες αυτόν τον chef ανάμεσα σε άλλους... Συνήθως οι Chefs δεν χάνουν το ταλέντο τους σε λίγους μήνες...

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να του αλλάζεις τα μενού ή τις συνταγές, δεν μπορείς να μπαίνεις στη κουζίνα, ούτε να είσαι σίγουρος ότι εσύ ξέρεις καλύτερα τι θέλει να φαει ο κόσμος.
Το εστιατόριο που διάλεξες, ζει μόνο και μόνο από την ικανότητά του να δημιουργεί πρωτότυπες γεύσεις που θα αγγίξουν τον κόσμο.
Για το εστιατόριο το φαγητό που κάνει για λογαριασμό σου, χτίζει τη φήμη του και κατ΄επέκταση το μέλλον του. Γι’ αυτό μάλιστα έχει ακριβώς τον ίδιο στόχο με σένα. Να αγγίξει τον κόσμο. Αν δεν το καταφέρει, κάνει κακό στην ίδια τη δουλειά του, στην ίδια τη φήμη του, στο μέλλον του.
Αν δεν σ’ αρέσει το φαγητό πήγαινε απλά σε άλλο εστιατόριο, αλλά σεβάσου τον επόμενο Chef.
Αν πάλι θες να μαγειρέψεις εσύ, κάντο σπίτι σου... αλλά μη παίζεις με τη φήμη ενός επαγγελματία Chef…

Αυτό που για τα εστιατόρια θεωρείται αυτονόητο, είναι ακόμη ζητούμενο για τους διαφημιστές, ειδικά στην Ελλάδα.
Καιρός να κερδίσουμε και εμείς τον αντίστοιχο σεβασμό του «ειδικού» που χαίρουν οι Chefs (και βέβαια αυτό είναι πρωταρχικά δικιά μας ευθύνη... γιατί ο σεβασμός κερδίζεται, δεν απαιτείται).
Αν δεν τα καταφέρουμε;
...Ευτυχώς που ξέρω να μαγειρεύω!